Στην πατρίδα μας, τα ζητήματα που σχετίζονται με την πνευματική, πολιτιστική, εθνική, γλωσσική ή όποιαν άλλη ετερότητα των Ελλήνων, έχουν απωθηθεί και εξοβελιστεί για περισσότερο από τρείς δεκαετίες στο περιθώριο του δρωμένου της επιστημονικής σκέψης και έρευνας, αλλά και της καλλλιτεχνικής δημιουργίας. Αυτό το στοιχείο υπήρξε μια συνειδητή και κατευθυνόμενη «άνωθεν» και «έξωθεν» πολιτική επιλογή, η οποία στις μέρες μας έχει αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια υποστροφής της, πολλαπλασιασμένης εκθετικά από την επιταχυνόμενη ροή του ιστορικού γίγνεσθαι. Η δαιμονολογική κι’ επιλεκτική προσέγγιση και χειραγώγηση της πληροφορίας, της γνώσης και του στοχασμού έχει εξαντλήσει την πρώτη μεταπολεμική δυναμική της και εξαλάσσεται σε ένα μεταψυχροπολεμικό, πολυεπίπεδο και πολυσύνθετο, παγκοσμιοποιητικό κακόηθες μόρφωμα.
Αφότου έσβησε άδοξα το αιμάτινο αστέρι της «Τελευταίας Αυτοκρατορίας», της Σοβιετικής Ένωσης, το τωρινό ανοσιούργημα των σύγχρονων νομομηχανικών της πλανητικής εξουσίας συνεχίζει ακατάπαυστα να κλιμακώνει τις ενέσεις πολιτικής ορθότητας, μορφωτικού εκλεκτικισμού και προκατασκευασμένης ψευδοετερότητας στην ημερήσια διάταξη του πολιτικού και πολιτιστικού γίγνεσθαι της Ευρώπης, συνδέοντας τη δράση του με τρεις κυρίαρχες εθνοφοβικές και εθνοαποδομητικές πολιτικές στρατηγικές : Αυτή της ευχολογιακής, σκόπιμα αφηρημένης και περίτεχνα θολής κατ’ επίφαση «προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου», εκείνη της «διασφάλισης της ειρήνης και της πρόληψης των συγκρούσεων» επ’ ωφελεία των επικυρίαρχων της διεθνούς τάξης, των οικονομικών συγκροτημάτων που την συνθέτουν και των περιφερειακών αντιπροσώπων τους και τέλος με την στρατηγική της δήθεν «διαφύλαξης της ευρωπαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς», όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την επιλεκτική ή και ψευδεπίγραφη γλωσσική διαφορά, κάποιων «εκλεκτών» εθνοτήτων, λαών ή θρησκευτικών ομάδων ή και ωρισμένων «εγκεκριμμένων», πραγματικών ή χαλκευμένων μειονοτήτων.
Η δημιουργία του ΠΑΝΤΑΧΟΥ αποτελεί μια φυσιολογική αντίδραση των νέων καιρών στην τεχνηέντως διατηρούμενη εξαμβλωματική κύηση της κατάργησης των ανεπιθύμητων διαφορών. Ως τέτοια αντίδραση ενέχει μια πλατειά προοπτική προβληματισμού, η οποία απορρέει αναπόφευκτα από τις τρέχουσες συνθήκες και αυτοεντάσσεται μέσα σε μια απροκατάληπτη πρόθεση ελεύθερης συζήτησης. Αυτή η θέση του ΠΑΝΤΑΧΟΥ εκπηγάζει αναπόδραστα και δυναμικά μέσα από αυτές τις ρέουσες συνθήκες. Η πολυσυλλεκτική προσέγγιση των θεωρητικών ζητημάτων έχει ως ρηξικέλευθο πρόταγμά της την απόρριψη κάθε ex cathedra «θεωρητικής εγκυρότητας», ενώ μαζί με τον επιδιωκόμενο πράγματι απεριόριστο διεπιστημονικό χαρακτήρα της ανάλυσης των ζητουμένων, αποτελούν το ελάχιστο αναγκαίο εχέγγυο του εγχειρήματός μας.
Εκτιμούμε πως μόνον αν η Ελλάδα αποκτήσει τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά μιας τουλάχιστον πνευματικά ελεύθερης χώρας, που δεν μυρηκάζει εποχιακά τα προστάγματα της εκάστοτε παγκόσμιας κυρίαρχης διανόησης, τότε θα αποκτήσει και τα χαρακτηριστικά μιας χώρας αληθινά φιλικής στην πνευματική αναζήτηση και στην διαχρονική επιστημονική αλήθεια.
Συζητητή, αυτό το «ιστοημερολόγιο» (blog) που ανοίγεται μπρος στα μάτια σου, σχηματοποιήθηκε τελικά από μιά συντροφία φίλων, γνωστών και «διερχομένων», μετά από μιά ζύμωση 14 χρόνων. Γιά όλους τους συστατικούς ανθρώπους του ΠΑΝΤΑΧΟΥ, το 1996, υπήρξε annus terribilis et horribilis, μιά ιδιαίτερα επιδραστική χρονιά, ένα κομβικό ενιαύσιο ημερολογιακό σημείο του ιστορικού γίγνεσθαι,στο almanac («ολομηνιακόν») του οποίου καταγράφηκαν σπουδαία (πραγματολογικά ή και σημειολογικά) γεγονότα, ειδωμένα μέσα από την αιτιότητα ή την συγχρονικότητα :
Στις 22 του Γεννάρη ο Ανδρέας Γεωργίου Παπανδρέου, στερνό αμφίσημο κατάλοιπο του ελληνικού πολιτικού μεγαλοανδρισμού, παραιτείται από την πρωθυπουργία της χώρας γιά λόγους υγείας, αφήνοντας το σαρακοφαγωμένο πηδάλιο της στα υποπλαστικά χεράκια του αρχοντογεννημένου klabautermann που ακούει στ΄ όνομα Κωνσταντίνος Σημίτης. 7 ημέρες μετά ξεσπάει η κρίση των Ιμίων (συγγνώμη ...Kardak).Τούρκοι commandos αποβιβάζονται σ΄ελληνικό έδαφος, ένα ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού ....αποφασίζει να συντριβεί, το τριμελές πλήρωμά του περνάει αμαχητί στα Ηλύσια Πεδία και η εθνική σημαία υποστέλλεται κατόπιν «παγκάλου εμπνεύσεως», αφού βεβαίως άντεξε και δεν... την πήρε ο απηλιώτης άνεμος πού πνέει από τα τουρκολεβαντίνικα παράλια. Ο Σημίτης σ’ ένα ρεσιτάλ maestoso ουτιδανότητας ευχαριστεί τους Γιάνκηδες σωτήρες μέσα από το «κοινοβούλιο» και ξορκίζει τον ελλοχεύοντα Ενυάλιο. Πάνω στο ελληνικό αρχιπέλαγος απλώνεται η φαιή δυσωδία των «γκρίζων ζωνών», διέρχεται τον Αχέροντα και πνίγει το φάσμα του Αιγέα. Την ίδια χρονιά η Ελλάδα έχασε τον μύστη και τραγουδιστή της διαχρονικής πεμπτουσίας της, έφεδρο ανθυπολοχαγό του Αλβανικού Πολέμου, Οδυσσέα Ελύτη, που φθάνει στη «γή των μακάρων» μ’ επιτροπή υποδοχής του τον Καραθανάση, τον Βλαχάκο και τον Γιαλοψό.
Συνελήφθη από το «θεόσταλτο» FBI μέσα στην καλύβα του έξω από το Λίνκολν της Μοντάνα, ο τρόμος των ΜΜΕ και παρτιζάνος – προφήτης του αναρχοπρωτογονισμού Θεόδωρος Καζίνσκι, ο θρυλικός «Unabomber» (UNiversity and Airline BOMber της Ομοσπονδιακής επικύρηξης), που ξευτέλιζε επί 18 χρόνια τον ιστό εσωτερικής ασφάλειας των ΗΠΑ. Αιτία της επιτυχούς σύλληψης : η διαχρονική επιτυχημένη συνταγή του χαφιεδώματος (εν προκειμένω από αδελφό και νύφη).
Το ισραηλινό πυροβολικό άνοιξε πυρ κατά του σταθμού του ΟΗΕ στην Κανά του Λιβάνου, σφαγιάζοντας 106 Λιβανέζους αμάχους (που είχαν καταφύγει εκεί γιά να προστατευθούν από την ισραηλινή επιχείρηση «Σταφύλια της Οργής» κατά της Χεζμπολλά) και 4 Φιτζιανούς υπαλλήλους του Οργανισμού. Ο τότε εκπρόσωπος του Στέϊτ Νηπάρτμεντ και μετέπειτα πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Πατρίδα μας (τί χαρά!) Νίκολας Μπερνς, σχολίασε το κακούργημα λέγοντας απλά: «Η Χεζμπολλά χρησιμοποιεί ως καλυμα πολίτες. Αυτό είναι ένα αχρείο και κακό πράγμα». Την ίδια ημέρα 18 Έλληνες τουρίστες φονεύονται ως αντίποινο γιά την σφαγή της Κανά στο ξενοδοχείο Ευρώπη του Καϊρου από 4 εκτελεστές της «Ισλαμικής Ομάδας» («Αλ Γκαμάα αλ Ισλαμίγια») που ανέλαβε την ευθύνη : Η σιωπηρή ασυλία των «Γιουνάν» από την ισλαμική δράση είχε πλέον λήξει και επίσημα.
Ο Γιάσσερ Αραφάτ λίγο πριν το «σημείο θράυσης» του παλαιστινιακού αγώνα, έπεισε την «Οργάνωση Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης» ν΄αποσύρει το αίτημά της γιά εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ και η Ισραηλινή κυβέρνηση απάντησε πως επέτρεπε στην Παλαιστίνη να υπάρχει. Ο δρόμος γιά την καλπαστική επέλευση της Ιντιφάδας του Αλ - Ακσά και της Χαμάς είχε ανοίξει, στρωμένος με «καλές προθέσεις».... όπως κάθε λεωφόρος γιά την κόλαση.
Το ανυπόκριτο θράσος των ΗΠΑ σχετικά με την κυρίαρχη αρνητική επίδραση που εξασκούν οι ανεξέλεγκτες βιομηχανίες τους στην κλιματική αλλαγή της παγκόσμιας θέρμανσης, κατήντησε προκλητικό με την κυκλοφορία μιας επίσημης αναφοράς του «Ιδρύματος Χούβερ γιά τον Πόλεμο, την Επανάσταση και την Ειρήνη» (που είναι μιά έγκριτη δημόσια «δεξαμενή σκέψης»), στην οποία αναγράφεται πως η προκλητή και καταστροφική παγκόσμια θέρμανση «θα μειώσει την θνητότητα στις ΗΠΑ και θα παρέξει στους Αμερικανούς πολύτιμες ωφέλειες!»
Στην πονηρή Αλβιόνα συνέβησαν δυό σπουδαία γεγονότα που διεύρυναν και τροποποίησαν το γνωστικό σύνορο των βιολογικών επιστημών : η κυβέρνηση ανακοίνωσε την μετάδοση της σπογγιωτικής εγκεφαλοπάθειας των βοοειδών σε ανθρώπους, ενώ στις εγκαταστάσεις του Ινστιτούτου Ρόσλιν (που πατρονάρεται από το κρατικό «Συμβούλιο Έρευνας Βιοτεχνολογίας και Βιολογικών Επιστημών») γεννήθηκε στο Μιντλόθιαν της Σκωτίας η προβατίνα Ντόλλυ, πρώτος βιώσιμος κλώνος θηλαστικού από σωματικό κύτταρο. Εκτός από την εμβροντησιακή σημασία των γεγονότων καθαυτά, συνακόλουθα πειστήκαμε ότι ενδεχομενικά ....μπορούν να υπάρξουν στο μέλλον και kosher άνθρωποι γιά το σφαγείο.
Στην «Γή των Παστούν», οι «Σπουδαστές» της «Απαγγελίας» εκπόρθησαν την πρωτεύουσα Καμπούλ, εγκατέστησαν το «Ισλαμικό Εμιράτο του Αφγανιστάν», ενώ αφού άρπαξαν τον πρώην πρόεδρο της Λαϊκής Δημοκρατίας Μοχάμαντ Νατζιμπουλά από το συγκρότημα του ΟΗΕ όπου είχε καταφύγει ικέτης, τον ευνούχισαν και τον θανάτωσαν με ραβδισμούς, κρεμώντας το κουφάρι του σ΄ενα φανοστάτη. Ο Μουλάς Μοχάμαντ Ραμπανί Ακχούντ, πρωθυπουργός του Εμιράτου, σχολίασε την αιμοσταγή εκτέλεση λέγοντας επιγραμματικά και χαρακτηριστικά : «Ήταν κομμουνιστής. Σκότωσε πάρα πολλούς πιστούς, ήταν ενάντια στην θρησκεία της Υποταγής και τα εγκλήματά του ήσαν τόσο προφανή, οπότε αυτό έπρεπε να συμβεί.»
Ακόμη, αυτή την χρονιά εκλέχτηκε ως Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ ο Γκανέζος Κόφι Αννάν, που τ’ όνομά του θα συνδεθεί τα επόμενα χρόνια με το διεθνές σχέδιο εκχώρησης της ανεξαρτησίας της Κύπρου στην Τουρκία.
Τα τελευταία χρόνια, όπως προσπαθούσαμε να μορφοποιήσουμε τις βάσεις αυτής της αναζήτησης με γνωστικό αντικείμενο το δρώμενο και φαινόμενο του εθνικού πολιτισμού, καθώς και των διαφόρων ζητημάτων που προκύπτουν για την επιστήμη από τη μελέτη της εθνικότητας, διαπιστώσαμε το περίγραμμα της τιτάνιας δυναμικής αυτού του εγχειρήματος στην ολότητά του. Γνωρίζουμε εκ προοιμίου ότι το θέμα είναι δυσφορικό, δυσάρεστο και εργώδες. «Sapiens nihil affirmat quod non probat», γι’ αυτό θα επιμείνουμε να το προσεγγίσουμε πολυεπίπεδα, διεπιστημονικά και με λεπτολόγο ορθολογισμό, αλλά συνάμα πολυδιάστατα κι’ εναλλακτικά, προσεγγίζοντας ένα ευρύ φάσμα εννοιών στις παρυφές του μύθου, ως διαισθητικού τρόπου κοσμικής κατανόησης, δίχως κανονιστικό και περιοριστικό εννοιολογικό πλαίσιο.
O θεωρητικός μας προσανατολισμός είναι μελιοριστικός κι’ είμαστε ακράδαντα πεπεισμένοι πως κάθε αγνωστικισμός, άθεος ή ένθεος, όχι μόνο δεν αποσκοπεί στο να κλείσει τα ερωτήματα τα οποία πραγματεύεται, αλλά επιπλέον αδυνατεί να τα ψηλαφήσει ολόπλευρα και να τα κατονομάσει. Έτσι τα μετάγει σε ολοένα και πολυπλοκότερα πεδία επιτηδευμένης πολυεννοιολογικής αφαίρεσης, φυγομαχώντας υποκριτικά με την σφύρα της αλήθειας. Γιά τον λόγο αυτό θεωρούμε κούφιο και μάταιο το ευχολόγιο των εποχιακών μετεωριτών της ανερμάτιστης επιστήμης, δήθεν οπαδών της επιστημολογικής ρήξης, ότι μπορούν από καθήκον να απομυθοποιήσουν τα δύσκολα θέματα, ενώ στην πραγματικότητα τα περιπλέκουν με εμμονοϊδεακό μαζοχισμό και ιδιοτελή αναβλητικότητα πολιτικής ορθότητας. Στην λεπίδα ενός αληθινά καλοακονισμένου διανοητικού ξίφους βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένη η αξιωματική αρχή : «Entia non sunt multiplicanda praeter necessitatem !»
Το κρατούν – cartoon σύστημα «συστηματοποιημένης και απαλλαγμένης από προκαταλήψεις επιστημονικής έρευνας» στην Ελλάδα, χρησιμοποιεί intra muros ένα καλοπληρωμένο υφάδι από φιλόδοξους νέους επιστήμονες, αλλά και καταξιωμένους πανεπιστημιακούς δασκάλους, που διαθέτουν διαβατήρια συναίνεσης ή συνεργασίας με τον καθεστωτικό αργαλειό και λειτουργούν σαν μπερντές της φυσικής και ιστορικής πραγματικότητας. Ακαδημαϊκό σύνολο και ιντελιγκέντσια λειτουργούν ως φιλόπονοι amici curiarum του παγκοσμιοποιητικού νομομηχανισμού, ανάγοντας την αναζήτηση της πραγματικότητας σε προεπιλεγμένα τεχνητά «γνωσιολογικά υψηλότερα πεδία», με χαλκευμένα «θεωρητικά οπλοστάσια», ώστε να στερεώσουν πολυεπίπεδα την συγχυτική εικονική πραγματικότητα, διαπλάθωντας ιδεώδεις υποτακτικούς. Η όποια δήλωση κατοχής «θεωρητικού οπλοστασίου», είναι αυταπόδεικτα σφραγίδα τουλάχιστον προπαρασκευής άν όχι διεξαγωγής ενός αντίστοιχου «θεωρητικού πολέμου». Κι΄ αυτού του είδους τον πόλεμο όχι μονάχα τον χαιρόμαστε «εκ βαθέων», αλλά και τον επιδιώκουμε, όντας προετοιμασμένοι ν’ αντιμετωπίσουμε την πολυμορφική ύδρα του βερμπαλισμού με το ξυράφι του Ockham !
Όλοι ανεξαιρέτως εκείνοι που στεριώνουν «θεμέλια γόνιμου προβληματισμού», πάντα σε σχέση με τα οικονομικά τους συμφέροντα και με τις απώτερες επιδιώξεις των μισθοδοτών τους, επιδιώκουν μονάχα μια «γονιμότητα», εκείνη του «σωλήνα» στο εργαστήριο κιβδηλοποιών, όπου γεννιώνται ως επωασμένες και υιοθετημένες βεβαιότητες τα εκτρωσιακά λύματα της ιστορίας. Τα «μεθοδολογικά εργαλεία» και το «κεκτημένο γνωσιολογικό υλικό» υπήρξαν διαχρονικά το πρελούδιο της πνευματικής τύφλωσης και του σκοταδισμού «κατά βούλησιν» της εξουσίας. Γιά την καταδίκη και εξάλειψη της κατακτημένης γνώσης που αντιτίθεται στην τρέχουσα σχεδίαση, όπως ακριβώς με την πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, είτε την διέπραξε ο πατριάρχης Θεόφιλος στ’ όνομα του Θεοδόσιου του 1ου, είτε ο Αμρ –ιμπν-αλ Αάς στ’ όνομα του χαλίφη Ομάρ.
Το ΠΑΝΤΑΧΟΥ διατηρεί ένα παθιασμένο hobby γιά την σύγχρονη «πολιτιστική ζωολογία». Γνωρίζουμε καλά τα διάφορα ακκιζόμενα «παγώνια» όσο και τους έρποντες «ασπάλακες» του ακαδημαϊκού και παραεπιστημονικού κατεστημένου. Αλλά είμαστε επίσης σε θέση να αναγνωρίζουμε «εξ όνυχος» και τους «μυρμηκολέοντες» της καθεστωτικής και της καθεστηκυίας ομοταξίας των «διανοητών» και «στοχαστών» του μεταβιομηχανικού συμπλόκου εξουσίας. Είναι αλήθεια πως κατανοούμε την πρόθυμη συναίνεσή τους σε κάθε κέλευσμα που εκφαίνεται από την their master's voice, γιατί οι παχουλοί λουφέδες και τ’ ακριβά πεσκέσια του κερχανατζή είναι πράγματι ένα εξαιρετικό δέλεαρ, ικανό να αγοράσει ασπόνδυλες συνειδήσεις λογής-λογής. Εξ άλλου κάθε τσιμπούκ ογλάν με Master ή Ph.D. είναι καλή επένδυση γιά την «ανταγωνιστικότητα» και τον «εκσυγχρονισμό» του κερχανέ.
Συζητητή, όπως έλεγε ο Max Weber : «Δεν ευθύνεται η πραγματικότητα που είναι διφορούμενη, αλλά οι έννοιές μας που είναι συγκεχυμένες». Σ’ αυτήν την πικρή διαπίστωση ανάγεται σύμφωνα με την εκτίμησή μας η εκκίνηση κάθε ουσιαστικής και αντικειμενικής μελέτης και σπουδής, εξετάζοντας λεπτομερειακά και συστηματικά το εκάστοτε αντικείμενο, ώστε να προσεγγίσουμε στον μέγιστο εφικτό βαθμό την πραγματικότητα, ανόθευτη, δίχως τους ευχολογιακούς εξωραϊσμούς και τις σκόπιμες παραμορφώσεις των ποικιλώνυμων σκηνοθετών της.
Επίσης μέχρι τώρα δεν γνωρίζουμε επιστημονικά εξακριβώσιμα ιδεώδη που στέκουν ακλόνητα στην ροή της ιστορίας. Έτσι είμαστε βέβαιοι πως οι προσπάθειές μας καθίστανται πιό κοπιαστικές απ΄ότι στο παρελθόν, καθώς αναμένεται να δημιουργήσουμε τα ιδεώδη μας μέσα στην καρδιά μας, στην κορύφωση της περιόδου ενός αδήριτα υποκειμενικού πολιτισμού, που έχει την χυδαιότητα να καλύπτεται από την φενάκη μιάς αντικειμενικότητας. Όμως συνάμα θεωρούμε ως ευλογία την πρόταση συλλογισμού του Wittgenstein πως «το υποκείμενο δεν ανήκει στον κόσμο, αλλά είναι ένα όριό του».
Εκφαίνοντας μια γενικότερη παρατήρηση, μπορούμε να πούμε ότι αυτό που φαίνεται να απαλείφεται συστηματικά και κλιμακούμενα στην μεταψυχροπολεμική περίοδο είναι το έθνος ως ολοκλήρωμα, ως ενδεχόμενη τελειωτική απαρτίωση του ανθρώπινου όντος. Στις σύγχρονες, ευρωπαϊκές κοινωνίες μας, τό έθνος δεν διαθέτει πλέον ουδεμία νομιμοποίηση. Εξοβελίζεται και εξορκίζεται ως η ύπατη κατασκευασμενη φρίκη, ως ανυπόστατο ιδεολόγημα ή ρομαντικό κατασκεύασμα, ενώ δαιμονοποιείται συστηματικά στις νοητικές, συναισθηματικές και βουλητικές διεργασίες μας. Γι' αυτό επιχειρούμε να συμβάλλουμε στην επανατοποθέτησή του, καθώς παρά τις προσπάθειες συμμόρφωσης ή εξάλειψης, το ενεστώς ιστορικό γίγνεσθαι επιτρέπει ακόμη τις a posteriori επιβεβλημένες παρεμβάσεις ολοκληρωτικής αλήθειας ενάντια στις impromptu, παρφουμαρισμένες από τους παλιάτσους των ΜΜΕ «έγκυρες» τοποθετήσεις των επίσημων και εξουσιοδοτημένων «φωστήρων».
Κάθε φορά που οι κοιλεντερωτοί κονδυλοφόροι εξαπολύουν «κατ’ εμπορίην» ένα ακόμη υπαγορευμένο «ηλίθιον βέλος» ενάντια στην οποιαδήποτε πολυσήμαντη εθνική ιδιαιτερότητα και ιδιαίτερα ενάντια στην ελληνική ιδιοπροσωπεία, διασκεδάζουμε απεριόριστα έχοντας κατά νου πως ο προφητάναξ Δαβίδ ψάλλει «άβυσσος άβυσσον επικαλείται» : οι εξουσιολειχοί έχουν από καιρού περάσει το κατώφλι του εκουσίου σφάλματος, οπότε κάθε σκόπιμο λάθος, κάθε ψέμα, κάθε διαστρεβλωτική τους αυθαιρεσία και χυδαία αποσιώπηση, θά απαιτεί μιά περαιτέρω βαθύτερη κι’ ευρύτερη αλληλουχία ψέματος και παραχάραξης γιά να εξωραϊστεί ή να δικαιολογηθεί η προηγούμενη. Αυτή ακριβώς η ανεπίστροφη συναρμογή και συμπόρευση τους με το δοβλέτι, παράγει ανεξέλεγκτα τοξικούς διανοητικούς μεταβολίτες που συσσωρεύονται και μεταστοιχειώνουν το zeitgeist σ’ ενα ασυγκράτητο golem που θα ξεχυθεί καταστροφικό στις επερχόμενες dies irae, χωρίς την τιθασευτική μαγεία του σεβάσμιου Maharal.
Όπως έγραψε ο σαγηνευτικός Gaston Bachelard : «Για ένα αληθινό επιστημονικό πνεύμα όλη η γνώση είναι μια απάντηση σε μια ερώτηση. Εάν δεν υπήρχε καμία ερώτηση, δεν θα υπήρχε καμία επιστημονική γνώση. Τίποτα δεν προχωρά από μόνο του. Τίποτα δεν δίνεται. Όλα κατασκευάζονται».
Σ΄αυτό λοιπόν το πνεύμα Συζητητή, σκοπός μας είναι να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο το ενεργό ενδιαφέρον απέναντι σ’ όλες τις εξελίξεις με ιδεολογικό προσανατολισμό, προβαίνοντας παράλληλα σε συστηματική εξεταστική ιχνηλάτηση και ανακαταγραφή της ελληνικής παράδοσης. Να προτρέψουμε και να ενισχύσουμε με κάθε κόστος την σκιαλυτική προσήλωση στην ιδέα, στη γνώση και στην επίγνωση του Έθνους, αλλά και της πολυδύναμης και πολύπλευρης παράδοσής του. Να εκδηλώσουμε δηλαδή αυτή την αναγκαία πρακτική που ενδυναμώνει, ισχυροποιεί και αποτρέπει τους κινδύνους ενάντια στην αυθυπαρξία, στην αυτοτέλεια και στην σύγχρονη παρουσία που πρέπει να έχει η Ελλάδα. Γιά την επιβίωση και τη συνέχεια!
Radix omnium malorum est cupiditas, ergo salus populi suprema lex esto! Carthaginem esse delendam!
