Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ (1)
«ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑΣ»
ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΥ ΝΙΤΣΕ
Σαν
έγινε ο Ζαρατούστρας τριάντα χρόνων πια, παράτησε την πατρίδα του και τη λίμνη
της πατρίδας του κι ανέβηκε στο βουνό. Εκεί ευφράνθηκε από το πνεύμα του κι από
τη μοναξιά του, και διαβήκαν δέκα ολάκερα χρόνια χωρίς να στενοχωρηθεί. Στο τέλος
όμως, άλλαξε η καρδιά του -και μιαν αυγή μετά το ροδοχάραμα σηκώθηκε, πορεύθηκε
κατά τον ήλιο, κι αυτά τού είπε:
«Ω
μεγάλο άστρο! Ποια θα ’ταν η ευτυχία σου, αν δεν είχες αυτούς που φωτίζεις!
Δέκα
χρόνια τώρα ερχόσουν δώθε πάνω στη σπηλιά μου: θα ’χες αποστάσει απ’ το φως σου
κι απ’ το δρόμο σου, δίχως εμένα, τον αετό μου και το φίδι μου.
Όμως,
την πάσα αυγή σε καρτερούσαμε και σ’ αλαφρώναμε απ’ τα περιττά φορτία σου και
σε δοξάζαμε γι’ αυτό!
Και
να ’μαι! Ολόγιομος από τη σοφία μου,
ωσάν τη μέλισσα που σύναξε μπόλικο μέλι, κι έχω ανάγκη από χέρια που ν’
απλώνονται σε μένα.
Θα
’θελα να σκορπάω και να προσφέρω ώσπου οι σοφοί από τους ανθρώπους, εύθυμα να
χαρούν την τρέλα τους γι’ ακόμα μια φορά, και οι φτωχοί τα πλούτη τους.
Να,
γιατί χρέος έχω μες τα μεγάλα βάθη να κατέβω: όπως κι εσύ
το βράδυ, πίσω απ’ τις θάλασσες καλπάζεις και κουβαλάς το φως
σου και στον κάτω κόσμο, ω άστρο ξέχειλο από πλούτος!
Πρέπει
να δύσω σαν κι εσένα, καταπώς λεν οι άνθρωποι που
κατεβαίνω ν’ ανταμώσω.
Ευλόγα
με λοιπόν, ω γαλήνιο μάτι, με μιαν ευτυχία απέραντη που
έχεις τη δύναμη με δίχως φθόνο ν’ αντικρίζεις!
Ευλόγα
την κούπα που γυρεύει να ξεχειλίσει και το νερό ολόχρυσο από μέσα της να
ξεχυθεί σαν καταρράκτης και την ανταύγεια της ευφροσύνης του ολούθε γύρω να
σκορπίσει!
Νάτην
η κούπα, αυτή θα ξαναδειάσει κι ο Ζαρατούστρας σε άνθρωπο πάλι θα ξεπέσει!»
Έτσι
άρχισε η δύση του Ζαρατούστρα !
